Kanie to wędrowne ptaki szponiaste z podrodziny jastrzębiowych. W Polsce występują 2 gatunki: kania czarna i kania ruda. Odlatują na zimę na południe Europy i do Afryki. Są to gatunki zagrożone w skali europejskiej. Łatwo je rozpoznać po charakterystycznym długim ogonie. U kani rudej jest on bardziej wcięty w porównaniu z ogonem kani czarnej. Poza tym kania ruda ma pod skrzydłami jasne plamy, których brakuje u kani czarnej.

Kanie budują niewielkie gniazda na drzewach, najchętniej starych sosnach, które są słabo widoczne i bardzo trudne w inwentaryzacji. Poznać je można po wystających kawałkach szmat, sznurków i papierów, które kanie wykorzystują do ich budowy. Gniazda kań podlegają ochronie strefowej, tzn. w ich otoczeniu nie wycinamy drzew, a ewentualne niezbędne zabiegi gospodarcze są wykonywane po sezonie lęgowym w konsultacji z ornitologami (czyli specjalistami od ptaków) i regionalnym dyrektorem ochrony środowiska.

Większość kań gniazduje w Polsce północno-zachodniej. Liczebność kani czarnej szacuje się w Polsce na poziomie 300-400 par, a kani rudej do 600 par. W lasach Nadleśnictwa Sieraków gniazduje obecnie po kilkanaście par obu gatunków, chronimy więc około 2-3% krajowych populacji.

Sierakowskie kanie czarne otrzymują obrączkę koloru czarnego z kodem S (jak Sieraków) i nr kolejnym młodego osobnika w danym roku. Natomiast młode kanie rude otrzymują podobne obrączki w kolorze niebieskim. Ptaki obrączkuje się w celu śledzenia ich dalszych losów i tras wędrówek.

Przebywanie w ostojach ptaków chronionych i obrączkowanie ich piskląt może odbywać się wyłącznie za zgodą regionalnego dyrektora ochrony środowiska.